× خب دونه دونه هم اتاقی ها اومدن و توی دو سه روز شیش نفرمون کامل شد! من و هم اتاقی مازنی 1 از اول دوست داشتیم اتاق رو 4 نفره نگه داریم! بنابراین با دو نفر بعدی برخورد های جالبی داشتیم :) مثلا به دامغانی اتاقمون گفتیم خیلی دل نبند ممکنه اینجا موندگار نباشی، ولی اون سرتق تر از این حرفا بود! اماااااااااااا یک عدد دارابی اومد یهو عین رستم دستان در اتاق رو باز کرد و آنچنان عصبانی وارد شد که با مازنی1 رفتیم سرپرستی که تو رو سر جدت این یه مورد رو نمیخوایممممم! ولی همون یه مورد اومد و شد نفر شش اتاق.
×× من روزای خوبی رو توی اون دوسال تو خوابگاه داشتم! خیلی خوب. با تک تک لحظاتم کیف کردم. همه ی اون روزا جزو بهترین روزهای زندگیم بودن. اولین بار بود خوابگاه رو تجربه می کردم ولی یه جوری پیش رفتم انگار سالهاست زندگی خوابگاهی دارم. از آشپزی های جمعه، از خل و چل بازیا، از بیرون رفتنا. بین همه ی هم اتاقیا من با دامغانی اتاقمون خیلی رابطمون صمیمانه شد. اونقدر که الان 5 ساله همچنان هم اتاقیم.
×××این روزا به یه حس کرختی رسیدم. نمیدونم شاید چون دارم به تولدم نزدیک میشم. در هر صورت سی و یک ساله شدن یه حس خاصی بهم میده. یه جور حس بی وزنی! یه جور حس معلق بودن! ترس هام زیاد شده و این روزها اشکم دم مشکمه، کافیه بهم بگن بالا چشمت ابرو هست تا بشینم ساعت ها اشک بریزم. فلسفه می بافم، و خب اینها داره اذیتم می کنه. محل کارم رو دوست دارم! آرامشم خیلی بهتره اینجا. به محل کار قبلی که فکر می کنم تنم میلرزه و به خودم میگم چه جوری دووم آوردی تو دختر!!!
برای امروز بسه باید به یه عالمه کاری که رو هم موندن برسم.
درباره این سایت